Buenos Aires (november 2007)

Buenos Aires is in de ogen van velen een fantastische stad en daar kan ik mij wel in vinden. Zeker na aankomst uit Santiago de Chile is het contrast groot. Buenos Aires is een echte metropool en leeft 24 uur per dag, daarmee vergeleken is Santiago toch meer een provincie hoofdstad. Veel geroemd is de Europese invloed die delen van de stad een duidelijk Frans of Spaans gevoel geeft. Het gekke is dat je je daardoor gemakkelijk thuis voelt in de stad, maar aan de andere kant ook dat de stad niet al te exotisch overkomt, wat je na ruim 14 uur vliegen toch zeker zou verwachten.

Op mij komt de stad, los van de zakkenrollers die je overal ter wereld tegenkomt, redelijk ontspannen over, zeker overdag. Maar één van onze gidsen, Sabrina, is nogal gepreoccupeerd met het thema veiligheid en laat niet na ons steeds weer te waarschuwen voor zakkenrollers, gevaarlijke wijken en de noodzakelijkheid om je 's avonds alleen per taxi te verplaatsen. Wanneer we de wijk La Boca ("La Republica de la Boca") bezoeken waar Diego Maradona vandaan komt en waar hij speelde in het Boca Juniors stadion zet ze er nog een tandje bij en wordt ons bezworen niet buiten de drie straten te komen waar alle toeristen lopen. Gelukkig heb ik een heel stel fotografen en andere nieuwsgierigen in mijn gezelschap die zien dat er buiten die drie straten nog veel aardigere zaken zijn te bekijken en die het gecalculeerde risico nemen zich niet te houden aan het advies. Dat levert heel wat leukere foto's op…

Een hoogtepunt in de reis is een tango-show in het Faena Hotel dat door Philippe Starck werd ontworpen. Het geheel is duidelijk "over the top", met enorm veel roodtinten, allerlei kitsch elementen, hotelpersoneel in avondjurken, een restaurant met twintig witte eenhoorns aan de muur, en een tango-show die wordt opgevoerd in wat lijkt op een tweederangs cabaret. Het eten dat er wordt geserveerd is echter prima en de tango-show is top. De dansers dansen niet alleen op het podium, maar gebruiken ook deels de zaal en de bar wat het geheel veel minder statisch maakt dan de shows die ik eerder in andere zalen zag. Na afloop van de show blijft een flink deel van het gezelschap achter in de fraaie bar van het hotel om nog wat langer na te genieten van dit bijzondere hotel.

Santiago de Chile (november 2007)

Ik ben in Santiago, de hoofdstad van Chili, met een gezelschap van 60 personen voor een studiereis. Chili ligt op het zuidelijk halfrond en heeft tegengestelde seizoenen. Dus terwijl het in Nederland koud en nat is en de chocolade letters over de toonbank vliegen, lopen wij hier lekker in het zonnetje en genieten van het prachtige weer. Toch is er een belangrijk verschil met de zomer in Nederland. Overdag kan het kwik gemakkelijk oplopen tot 30 graden, maar wanneer de zon ondergaat, daalt de temperatuur op de meeste dagen snel. ’s Nachts is het dan vaak maar 10 graden en alhoewel alle restaurants de mogelijkheid bieden om buiten te eten (wat we natuurlijk graag doen) is een trui of heater de meeste avonden wel nodig. Dit neemt niet weg dat de deelnemers aan de reis enorm genieten van het grote verschil in klimaat. Alhoewel we een serieus programma hebben met minimaal drie studiebezoeken op een dag, wordt er geprofiteerd van iedere mogelijkheid om lekker in de zon te staan.

Chili is een land dat in Nederland geen duidelijk beeld oproept. Het feit dat het in Zuid-Amerika ligt roept bij sommigen beelden van rommelige binnensteden en indiaanse vrouwen met bolhoedjes op. Het contract met de werkelijkheid is dan zeer groot. Chili is een zeer georganiseerd land, ordelijk en modern. Santiago lijkt in veel opzichten op Amerikaanse steden met brede wegen, straatmeubilair uit de VS en om iedere hoek een Starbucks. De inwoners hebben allerlei etnische achtergronden, maar zien er eerder Zuid-Europees uit dan Indiaans. De inkomensverschillen zijn nog wel groot, maar door een jarenlange politiek van gedwongen verhuizing zijn de wijken met de lage inkomens verplaatst naar buitenwijken waar de gemiddelde toerist niet komt en de werkelijke armoe is dan ook niet duidelijk zichtbaar. Het is dat deze studiereis zicht richt op stedelijke ontwikkeling, daardoor komt in een aantal presentaties een beter beeld van deze enorme stad naar voren. De minder bedeelden wonen vaak op 2 tot 3 uur reizen van hun werk, een reistijd die na een catastrofale hervorming van het openbaar vervoer alleen maar is toegenomen.

Morgen vliegen we verder naar de hoofdstad van Argentinië, Buenos Aires. Meer daarover in een volgend bericht.

Praag (november 2007)

Ik ben voor een dag in Praag en de winter is hier al begonnen. Als ik 's ochtends aankom dwarrelen de sneeuwvlokken naar beneden. En alhoewel de temperatuur maar 2 graden onder die van Nederland ligt, voelt het veel kouder, echt waterkoud. Het centrum ziet er gelijk compleet anders uit dan in de 9 maanden dat Praag een prachtige stad is om te bezoeken. Het grootste deel van het jaar ademt de stad een vrolijke sfeer uit met zijn pastelkleurige gevels, vele bloemen en vrolijke toeristen, maar gisteren liepen de laatsten zich toch vooral af te vragen waarom ze net deze dagen hadden gekozen om naar Praag te gaan …

Gibraltar (oktober 2007)

Ik ben een paar dagen in Zuid-Spanje om met Loes wat na te zomeren. Het weer is prachtig en nog lekker warm, maar op zaterdag is het wat minder. We besluiten naar Gibraltar te gaan waar we nog nooit zijn geweest. Het schiereiland ligt op ca. een uur rijden van Marbella en is gemakkelijk te bereiken. De Europese eenwording is echter nog niet zover dat je zo de grens over rijdt. Er wordt zowel door de Spanjaarden als de Engelsen flink gecontroleerd en we komen de grens maar stapvoets over. Gibraltar zelf is behalve een grote rots niet veel meer dan een nogal slaperige stad met een kleurrijke bevolking die, op de gedetacheerde militairen na, grotendeels Spaans spreekt. Maar Engels is wel de officiële taal en het straatbeeld oogt dan ook typisch Engels (op de palmbomen na). Pubs als de "Gibraltar Arms", Marks & Spencer, bobby's en zelfs een dubbeldekker bus maken duidelijk dat dit stukje grond nog lang niet Spaans is. Veel te doen is er jammer genoeg niet in Gibraltar. De winkels in de hoofdstraat ogen nogal gedateerd en verder zijn er vooral nogal verlopen ogende woonwijken. Met een kabelbaan kun je naar de top van de rots, maar de apen daar zijn knap agressief zodat ook dit niet het hoogtepunt van ons bezoek is. Omdat de lucht boven Spanje inmiddels weer helemaal blauw is, rijden we daarom maar snel weer terug naar de zon !

Shanghai Metro

Vanuit mijn hotelkamer ik Shanghai kijk ik uit op People's Square, het hart van Shanghai. Onder het park ligt één van de drukste metrostations van de stad en op vrijwel elk moment van de dag spugen de 5 ingangen vele honderden mensen uit. Shanghai heeft nu nog maar drie metrolijnen maar overal in de stad wordt er hard gewerkt aan uitbreiding. Voor 2010, het jaar waarin de World Expo in Shanghai zal plaatsvinden, zullen er minimaal negen (!) nieuwe lijnen worden geopend. Dit is typisch China, er wordt keihard gewerkt en de besluitvorming is kort, daar kunnen wij in West-Europa een goed voorbeeld aan nemen. Ik ben in China met het Centrum voor Ondergronds Bouwen en het wordt de deelnemers al snel duidelijk dat we de Chinezen niet veel meer kunnen leren. De ontwikkelingen gaan razendsnel, men is van de laatste stand van de techniek op de hoogte en heeft de ambitie en het geld om spraakmakende projecten te realiseren.

Grote Muur (Beijing)

Een bezoek aan Beijing is natuurlijk niet compleet zonder de Grote Muur. Ik bekijk een stuk van 1700 meter dat iets verder van de stad ligt (Mu Tian Yu Section), maar daardoor ook minder druk is. De grootsheid van de muur maakt iedere keer weer veel indruk. Ik blijf het prachtig vinden hoe de muur door het golvende landschap golft. We gaan met de kabelbaan omhoog naar ca. 1000 meter en wandelen dan een stuk over de muur. Zoals wel vaker bij toeristische bezienswaardigheden geldt ook hier dat hoe verder je van de entree loopt, hoe rustiger het wordt. Wie ver genoeg doorloopt, kan zich de keizer wanen die uitkijkt over zijn rijk !

Vliegen in China

Het valt me wederom op dat de burgerluchtvaart in China in 10 jaar zo enorm is veranderd. Overal staan hyper moderne terminals met capaciteit voor toekomstige groei. Het oude, verstarde Air China werd zo'n 15 jaar geleden opgesplitst in kleinere, regionale ondernemingen en allerlei nieuwe maatschappijen werden opgericht en groeiden als kool. Er wordt veelal gevlogen met zeer moderne toestellen en de service is uitstekend. Ook de gang van zaken op de luchthavens is bijzonder efficient, alhoewel de vele security wel wat vertraagt. Er moet erg veel zijn geinvesteerd in opleidingen.

Beijing (oktober 2007)

Beijing is niet mijn lievelingsstad. De stad is zo uitgestrekt dat er niet sprake is van een echt centrum en grote delen bestaan uit nogal anonieme kantoorgebouwen, doorsneden door kaarsrechte straten die allemaal op elkaar lijken. Verder is het verkeer er een enorm probleem geworden. Het grootste deel van de dag sta je in de file of schiet je maar mondjesmaat op. Toch zijn er natuurlijk ook mooie dingen te zien. De Verboden Stad blijft heel bijzonder en er zijn allerlei mooie tempels, w.o. de mooie Lamma Tempel. Verder is de stad een Shoppers Paradise. Overal staan prachtige winkelcentra en wereldberoemde merken zijn er tegen aanmerkelijk betere prijzen dan in het westen te verkrijgen. Dat zijn dan nog de officiele winkels. Daarnaast is er een uitgebreid circuit van fake en copy artikelen, vaak cd's, dvd's en kleding.

Bijzonder zijn ook de oorspronkelijke Hutong-wijken met kleine straatjes en laagbouw huizen die rondom een binnenhof zijn gebouwd. Hier kun je nog zien hoe de stad er eeuwenlang uit heeft gezien. Oospronkelijk werd één binnenhof bewoond door één familie, maar na de culturele revolutie ontstond een grote trek naar de steden en woonden er wel 4 of 5 families.